Kükürtlü kibritler, İsveç tipi emniyetli kibritler, rüzgârdan sönmeyen kibritler, kutu ya da cep kibritleri; bunların hepsinin ortak tarafı, yanıcı bir maddeden yapılmış ve birer uçlarının alevlenebilir bir maddeyle kaplanmış olmalarıdır. Kibritin ateş alması için, yanıcı ucunu kutunun kenarındaki eczalı kısma hızla sürtmek yeter.
Kibrit yapımında İsveçli bilgin Lund-ström’un geliştirdiği tehlikesiz yöntemi benimseyen devletlerin sayısı oldukça kabarıktır. Bu devletler, kendiliğinden alevlenmeyen İsveç tipi emniyetli kibrit yapmaktadırlar.
Kibrit çöpü yapmak için çok çeşitli ağaçlardan yararlanılabilir. Ama bu iş için özellikle Afrika ormanlarının ağaçları elverişlidir. Kibrit çöpü yapımında önce kütükler, düzgün silindir biçiminde biçilir. Sonra bu kütükler, tıpkı bir kalemtıraş gibi çalışan düz bir bıçkı makinesiyle iki milimetre kalınlığında yongalar halinde kesilir. Kırıtmamaları için nemli tutulan bu ağaç şeritleri, bir kesme makinesinde kare kesitli çöpler halinde kesilir. Kesilen çöpler seçilip ayıklanır ve kurutulduktan sonra paketlenirler. Paketler küçük ve sık delikleri bulunan madeni bir kalbura aktarılırlar. Deliklere diklemesine yerleşen çöpler, uçsuz bucaksız bir fırça görünümü alırlar. Daha sonra, düz haznelerin üstünden geçirilerek, parafin emdirilen çöpler, ardından, kibritin başını meydana getirecek olan renkli bir yanıcı madde hamuruna batırılırlar. Bir bölmede düzenli bir şekilde toplanan kibritler, daha önce etiketlenmiş kutuları açıp kapayabilen ve istenen sayıda kibriti kutuya yerleştirebilen makinelerle kutulanır. Bir başka makine de, kutunun iki kenarına, sürtme kısımlarını oluşturan fosforlu hamuru sıvar.
Türkiye’de kibrit, Tekel Kibrit Fabrikasının yanı sıra, özel teşebbüs tarafından da yapılmaktadır.