Cam, beyaz kumu, kireçle karıştırıp eriterek elde edilen saydam, kolay kırılan bir maddedir. Renklendirilebilir, biçim verilebilir, yontulup üzerine süsler yapılabilir. Diğer bir ifade ile Cam ya da sırça, saydam veya yarısaydam, genellikle sert, kırılgan olan ve sıvıların muhafazasına imkân veren, inorganik amorf yapıda katı bir malzemedir. Antik çağlardan beri gerek inşaat malzemesi, gerekse süs eşyası olarak camdan faydalanılmaktadır.
Camın kalitesi, içindeki maddelere göre değişir. Kristal adı verilen berrak ve temiz cam, saf silis, soda veya potaslı bileşiklerle hem parlaklık, hem de dokunulduğu zaman tınlamasını sağlayan kurşun oksidinin karıştırılmasıyla elde edilir. Günümüzde cam fabrikalarında şişeler, bardaklar ve benzeri eşya, makineler tarafından yapılmaktaysa da, Venedik yakınlarındaki ünlü Murano fabrikalarında olduğu gibi sanat eseri bir cam eşya yapılmak istendiği zaman işçiler tarafından üflenerek yapılır. Bazı otomobil camları kaza sırasında pencere camları gibi kırılıp dağılmadığı için daha az tehlikelidir.
Cam nasıl yapılır?
Cam yapmak için kullanılacak hammadde (bayağı cam için kum, soda, kireç ve diğer maddeler) belirli oranda karıştırılır. Elde edilen karışım 50-1 000 tonluk büyük fırınlarda 1 400 – 1 500 derece arasında ısıtılarak cam hamuru yapılır. Fırını ısıtmak için gaz, kömür veya akaryakıt kullanılır.
Düz cam (pencere ve vitrin camı) yapmak için düşey cam çekme makineleri kullanılır. Bunun için cam hamurunun içine ortasında uzunlamasına yarık bir süzgeç konur. Yarıktan yukarı çıkan hamur levha bir kıskaçla yakalanarak yukarı doğru çekilir ve üst üste belli aralıklarla bulunan amyant merdaneler arasından geçen levha cam yavaş yavaş soğuyarak sertleşir, istanbul’daki Çayırova Cam Fabrikası bu yöntemle çalışır.
Ayna camı’ın yüzeyi hiç pürüzsüz olmalıdır. Bunun için ayrıca, bir cilalaşma işlemi gerekir.
Çukur cam (şişe, ampul, tüp, bardak v.b.) yapmak içinse demir bir borunun ucuna alman cam hamuru ağızla veya şimdi makinelerle hava üflenip şişirilerek konulan kalıbın biçimine sokulur.