Hanefi Mezhebi; Ehl-i sünnet mezheplerinin birincisi ve en büyüğüdür. İmam-ı Azam Ebu Hanîfe tarafından kurulmuş ve yetiştirdiği talebeleri vasıtasıyla İslâm alemine yayılmıştır. Bugün çok geniş bir çerçeve içinde Irak, Mısır, Türkiye, Türkistan, Afganistan, Hindistan, Çin, Suriye, Kuzey Afrika ve Kafkasya’da Hanefî mezhebine göre hareket edilmektedir.
Hanefî Mezhebi’nin dayandığı dört ana esas vardır. Buna göre bir hüküm çıkarmak için önce Kur’an ve sünnete sonra sahabelerden birinin veya bir kaçının görüşüne, daha sonra da icmaya bakılır. İctihad bunların arkasında gelir.
Hanefî mezhebinin fıkhını daha çok İmam-ı Azam’ın talebelerinden İmam-ı Muhammed, İmam-ı Ebu Yusuf ve İmam-ı Züfer yazmış ve sistemleştirmişlerdir. Bunların üçü de İslâm aleminin gözbebeği sayılan büyük alimlerdir. Çok değerli eserler hazırlamış ve kendilerinden sonra gelen alimlere tesir etmişlerdir.
Hanefî mezhebindeki bazı ihtilaflı meselelerde önce İmam-ı Azam’ın sonra İmam-ı Ebu Yusuf, İmam-ı Muhammed ve İmam-ı Züfer’in sözlerine bakılarak hareket edilir. İmam-ı Ebu Yusuf ile İmam-ı Muhammed’e “iki imam” manasına “İmameyn” denir. İmameynin sözleri birleşince hocalarının sözlerine tercih edilir.