Osmanlı Devleti’nde başkentin dışında kalan bölgelere taşra denilmekteydi. Yani İstanbul’un merkez kabul edildiği Osmanlı Devleti’nde, başkentin dışındaki tüm topraklar için taşra ifadesi kullanılmıştır. Taşra teşkilatının temeli tımar sistemidir. Tımar sistemi tarım, ekonomi, askeri ve vergi düzenini içeren bir yapıdır. Taşradaki teşkilat örgütlenmesi tımar sistemine bağlı olarak düzenlenmiştir.
Kuruluş döneminde başlatılan taşra teşkilatlanması eyalet, sancak, kaza ve köy şeklinde aynen devam ettirilmiştir.
Köy; Taşra teşkilatındaki en küçük yapı birimidir. Yönetici köy kethüdasıdır. Güvenlik işlerinden yiğit başı sorumluydu.
Kaza; Günümüzdeki ilçelerin karşılığıdır. Kazalarda en yüksek dereceli memur kadılardı. Kadılar askerlik dışındaki tüm işlerde sorumluydu. Subaşılar ise güvenlikten sorumluydu.
Sancak; Günümüzdeki ilin, vilayetin karşılığıdır. Sancakların yöneticisi sancak beyidir. Sancak beyi idari işlerden kadı ise adalet işlerinden sorumluydu. Sancak beyi emrindeki sipahiler ile birlikte orduya katılmak zorundaydı. Bazı sancaklara şehzadeler sancak beyi olarak görevlendirilmekteydi.
Eyalet; Taşra teşkilatının en büyük yönetim birimidir. Eyalet beş altı sancağın birleşmesinden oluşan bir bölgedir. Eyaletin yöneticisi beylerbeyidir. Beylerbeyi dediğimiz eyalet valisi Paşa Sancağı adı verilen vilayette otururdu. Kuruluş döneminde oluşturulan ilk Rumeli Beylerbeyliğinin merkezi Manastır, daha sonra oluşturulan Anadolu Beylerbeyliğinin merkezi Kütahya idi. Paşa sancağında beylerbeyi mahiyetinde kalabalık bir memur grubu vardı. Eyaletin işleri beylerbeyi başkanlığında toplanan divanda görüşülüp, karara bağlanırdı. Rumeli beylerbeyi terfi ettiğinde vezir, Anadolu beylerbeyi terfi ettiğinde Rumeli beylerbeyi olurdu.
Taşra teşkilatında esnafı denetleyen muhtesip adı verilen görevliler bulunmaktaydı. Çarşı ve pazarların denetimini kapan emini yürütmekteydi. Gümrük ve bac eminleri ticarethanelerden vergileri toplamakla görevliydiler.
Osmanlı Devleti’nde eyaletler vergi sistemine göre üç bölüme ayrılmıştır.
Salyeneli (Yıllıklı) Eyaletler: Tımar sisteminin uygulanmadığı başkentten uzak olan eyaletlerdir. Toplanan vergilerden eyaletteki görevlilerin maaşları ve eyaletin giderleri ayrıldıktan sonra kalan miktar hâzineye gönderilirdi. Mısır, Habeş, Yemen, Tunus, Cezayir ve Trablusgarp bu eyaletlerdendir.
Salyanesiz (Yıllıklı) Eyaletler: Tımar sisteminin uygulandığı başkente yakın olan eyaletlerdir. Rumeli, Budin, Bosna, Anadolu, Karaman, Sivas, Musul, Bağdat, Erzurum bu eyaletlerdendir.
Özel Yönetimi Olan Eyaletler: Bu eyaletler iç işlerinde serbest dış İşlerinde merkeze bağlı olan eyaletlerdi. Bu tür eyaletlere beylerbeyi olarak genellikle merkezden değil o bölgeden biri idareci olarak görevlendirilirdi. Hicaz, Kırım, Erdel, Eflak ve Boğdan.