Vasiyet, sözlükte, “bir işi birine ısmarlamak” demektir. Çoğulu “vesâyâ”dır. Istılahta ise bir malı veya bir menfaati ölümden sonraya bağlayarak bir kişiye yahut hayır işine teberru yoluyla, yarı karşılıksız, hibe olarak temlik etmektir. Diğer bir ifade ile Vasiyet “bir kimsenin yokluğunda veya ölümünden sonra bir işin kendi arzusuna uygun bir şekilde yapılmasını bir başkasından istemesidir.” Böyle bir hareket dinimize göre caiz, hatta lüzumludur.
Vasiyet edene, “mûsî“, vasiyet edilen şeye “mûsâ bih“, kendisine vasiyet yapılan şahsa veya hayır işine “mûsâ leh” denilir. Vasiyet, dinimize göre caiz, hatta lüzumludur. Vasiyetin dinî hükmü mendup “övülen bir iş” olmasıdır.