Peygamberimizin yedi çocuğu dünyaya gelmiştir. Bunların üçü erkek, dördü kızdır.
Peygamberimizin erkek çocukları; Kasım, Abdullah ve İbrahim’dir.
Peygamberimizin kız çocukları; Zeynep, Rukayye, Ümmügülsüm ve Fatma’dır.
Bunların altısı Hz. Hatice’den, oğlu İbrahim, Mariye’den doğmuştur.
Kasım ile Abdullah Peygamberlik gelmeden küçük yaşta öldüler. Peygamberimiz (A S.) çocuklarının ölümüne çok üzülmüştü. Peygamberimizin bir künyesi de Ebûl Kasım’dır. Yani Kasım’ın babası. Peygamberimiz (A.S.) bu künyeden çok hoşlanırdı. Bunda küçük yaşta kaybettiği oğlunun ismi geçtiğinden teselli bulurdu.
Diğer oğlu İbrahim ise, hicretten sonra Medine”de doğdu. O da küçük yaşta vefat etmiştir. Oğlunun ölümü üzerine Peygamberimiz gözyaşı dökerek şunları söyledi;
“Göz yaşarır, kalp üzülür. Allah’ın rızasına uygun olandan başka bir söz söyleyemeyiz. Ey İbrahim, seni kaybetmenin derin üzüntüsü içindeyiz.”
İbrahim’in öldüğü gün güneş tutulmuştu. Bazı kimseler “İbrahim’in ölümü için güneş tutuldu” dediler. Peygamberimiz bu düşüncenin yanlış olduğunu bildirerek şöyle buyurdu;
“Şüphesiz güneş ve ay, Allah’ın ayetlerinden iki nişandır. Bunlar hiç kimsenin ölümünden yada hayatından dolayı tutulmazlar.”
Peygamber Efendimizin kızlarının hepsi büyümüş ve evlenmişlerdir. Hz Fatma’dan başka üç kızı Peygamberimizden önce vefat etmiştir. Küçük kızı Fatma, Hz Ali ile evlenmiştir. Peygamberimizin soyu onun neslinden devam etmiştir.
Kasım:
Rasûl-i Ekremin ilk çocuğu Kasım idi. Bu sebepten künyesi: Ebül-Kasım (Kasımın babası) oldu. Hazreti Peygamber, Ebûl-Kasım adiyle çağırılmasından hoşlanırdı. Ashab da kendisini bu isimle çağırırlardı. İbni Sa’de göre, Kasım iki sene yaşadı. Mekkede vefat etti. Rasûl-i Ekremin çocukları içinde ilk ölen Kasım oldu.
Zeyneb:
Peygamberimiz’in en büyük kızıydı. Kasım’dan sonra doğmuştu. Zeyneb doğduğu zaman, Rasûl-i Ekrem otuz yaşındaydı. Mekke’de doğmuş olan Zeyneb, Hicretin sekizinci senesi Medine’de vefat eyledi. Vefatında otuz yaşında bulunuyordu.
Zeyneb, önce, teyzesinin oğlu Ebûl’as ile evlenmişti. Ebûl as bidayette müşriklerden ayrılmadığı için, “Bedr” gazvesinde Müslümanların eline esir düşmüş, kurtulunca, Zeynebi Medine’ye göndereceğine söz vermişti. Rasûl-i Ekrem, ailesini getirmek için, “Harise oğlu Zeyd”i göndermişti. Zeynebi Medine’ye götüren Zeyd oldu. Zeyneb Medine’ye gitti ve fakat zevci Ebûl’as Mekke’de kaldı.
Ebûl’as, bir seriyye esnasında yine Müslümanların eline esir düştü ve fakat Hazreti Zeyneb’in himayesi sayesinde serbest bırakıldı. Ebûl’as, ikinci defa esirlikten kurtulunca, Mekke’ye gitti. Emanetleri sahiplerine verdikten sonra, Müslümanlığı kabul etti. Medine’ye hicret eyledi. Müslüman olduğu için nikâhları yenilendi.
Ebûl’as, Hazreti Zeynebe iyi muamele ederdi. Bu yüzden, Rasûl-i Ekremin takdirini kazandı. Zeyneb, kocasına tekrar kavuştuktan sonra çok yaşayamadı. Vefatında, cenazesi “Ümmü Eymen” ile “Hazreti Sevde” tarafından yıkandı. Namazını Rasûl-i Ekrem kıldı. Mezarına Ebûl’as indirdi.
Rukayye:
Rasûl-i Ekremin ikinci kızıydı. Doğduğu zaman Hazreti Peygamber Efendimiz, otuz üç yaşında bulunuyordu. Rukayye babasının peygamberliğinden önce, Ebû Leheb’in oğlu, Utbe ile nişanlanmıştı. Rasûl-i Ekrem, halkı İslama dâvete başlayınca Ebû Leheb, oğlunu çağırdı:
“Oğlum! Muhammed’in kızından ayrılmıyacak olursan, ben senden ayrılırım.” dedi. Utbe de babası Ebû Leheb’in teşvikiyle “Rukayye”yi bıraktı. O zaman Rukayye, Hazreti Osman ile evlendi. Habeşistana göç eden ilk kafileye Hazreti Osman, zevcesi Hazreti Rukayye ile birlikte katılmışlardı. Hazreti Osman, Habeşistan’dan Mekke’ye dönmüş, oradan da Medine’ye hicret etmişti. Rukayye, Bedr gazası günlerinde hastalanmış, bu yüzden Hazreti Osman, Bedr muharebesinde bulunamamış, hattâ zevcesi başında kaldığı için, mazeretliler arasına konulmuştu.
Bedr gazası zaferini Harise oğlu Zeyd, Medineye ulaştırdığı gün, Hazreti Rukayye vefat etmişti. Rasûl-i Ekrem de, Bedr savaşı yüzünden, kızı Rukayye’nin cenazesinde bulunamamıştı.
Ümmü Gülsüm:
İslâmiyet gelmeden önce doğdu. Annesi Hazret-i Hadîce”dir. Ümmü Gülsüm İslâmiyet gelmeden önce Ebû Leheb”in ikinci oğlu Uteybe ile nişanlanmıştı. İslâmiyet gelince Ebû Leheb îmân etmedi ve İslâmiyet’in çok azgın bir düşmanı oldu. Onun hakkında (Tebbet) sûresi nâzil olunca oğluna Ümmü Gülsüm”den ayrılmasını söyledi. O da babasını dinliyerek ayrıldı.
Bedr gazasının sonunda, Hazreti Rukayye’nin ölümünden bir yıl sonra, Hicretin üçüncü yılı, Hazreti Osman’la evlendi.
Buhârînin bildirdiğine göre, Hafsa dul kalınca, Hazreti Ömer, Osman’a müracaat ettiği zaman, Hazreti Osman tereddüt etmişti. O zaman Rasûl-i Ekrem, Ömere:
“Ben sana Osman’dan, Osman’a da senden daha iyi bir adam bulacağım. Kızını bana ver, ben de kızımı Osman’a vereyim.” demişti.
Hazreti Osman’la evlenen Ümmü Külsûm, onunla altı yıl beraber yaşadı. Hicretin dokuzuncu senesi vefat etti. Cenaze namazı Rasûl-i Ekrem tarafından kılındı. Hazreti Ali Hazreti Fadl ve Hazreti Üsâme tarafından gömüldü.
Hazreti Osman, Rasûl-i Ekremin iki kızı: Rukayye ve Ümmü Külsûm ile evlendiği için, “İki nur sahibi” mânâsına “Zinnûreyn” sıfatını kazanmıştı.
Fâtıma:
Rasûl-i Ekrem (as)’in en küçük ve fakat en sevgili kızıydı. İlâhî vahiy ilk geldiği zaman, Mekke’de doğdu. Hicretin ikinci senesi Medine’de Hazreti Ali ile evlendi. Evlendikleri zaman Hazreti Fâtıma on beş, Hazreti Ali yirmi dört yaşındaydı. Rasûl-i Ekrem, kızı Fâtıma için, yatak çarşafı, iki değirmen, bir su tulumu hazırlamış, Hazreti Fâtıma, değirmenlerle su tulumunu, bütün ömrü boyunca kullanmıştı.
Rasûl-i Ekrem Hazreti Ali ile Hazreti Fâtıma’nın iyi geçinmesini ister, aralarında ihtilâf çıkarsa, onları barıştırırdı. Bir gün Ali, Fâtıma’ya şiddetli bir muamelede bulunmuş, Fâtıma de Rasûl-i Ekreme başvurarak Ali’yi şikâyet eylemişti. Fâtıma’dan sonra, Ali gelmiş, o da Fâtıma’yı şikâyette bulunmuş, fakat Rasûl-i Ekrem ikisin de barıştırmıştı.
Bir defa da, Hazreti Ali ikinci bir zevce almaya kalkmış, bunu haber alan Rasûl-i Ekrem çok üzülmüş bir hutbesinde;
“Benim kızım benim ciğerparemdir. Kızımı kederlendiren her şey, beni de kederlendirir.”
demiş, bunun üzerine Hazreti Ali teşebbüsünden vazgeçmiş, Hazreti Fâtıma’nın sağlığında başka bir kadınla evlenmemişti:
Hazreti Fâtıma, Hicretin on birinci senesi, babasından altı ay sonra vefat eyledi. Rasûl-i Ekrem Efendimizin irtihalinde kızı yirmi beş yaşındaydı.
Rasûl-i Ekrem, kızı Fâtıma’yı çok severdi. Hastalığı sırasında onu yanına çağırdı. Kulağına fısıldadı. O zaman Fâtıma ağladı; sonra yine fısıldadı. Bu sefer, Fâtıma’nın yüzü güldü. Hazreti Âişe sordu. Hazreti Fâtıma da:
“Önce, Rasûl-i Ekrem, hastalığı sonunda öleceğini söyledi, ağladım. Sonra, ailesi içinde kendisine ilk kavuşacak olanın ben olduğumu haber verdi. O zaman da sevindim.”
diye cevap vermişti.
Rasûl-i Ekrem Efendimizin soyunu yaşatan Hazreti Fâtıma oldu. Fâtıma’nın beş çocuğu oldu: Hasen, Hüseyin, Muhsin, Ümmü Külsûm, Zeyneb isimlerinde idi. Bunlardan Muhsin, küçükken vefat etmişti.
Abdullah:
Hicret’ten önce, on birinci senesi Mekke’de doğdu, üç ay yaşadı. Küçükken öldü. “Tâhir ve Tayyeb” Abdullah’ın diğer isimleriydi.
İbrahim:
Rasûl-i Ekrem’in en küçük çocuğu ve en küçük oğluydu. Hicretin sekizinci senesi Medine’de doğdu. İbn İshaka göre, Resûl-i Ekrem’in İbrahim’den başka bütün çocukları, Peygamberlikten önce doğmuşlardı. İbrahim, Mısırlı Hazreti Mâriye’den dünyaya gelmiş, Hazreti Âişe’nin rivayetine göre, on yedi veya on sekiz aylıkken vefat etmişti.
Rasûl-i Ekrem, İbrahim’in doğumundan çok memnun olmuş, yedinci günü bir ziyafet vermiş, fukaraya sadaka dağıtmış, oğluna Hazreti İbrahim’in adını takmıştı. Çünkü, Rasûl-i Ekrem’in Hazreti Hadîce’den doğmuş olan erkek çocukları küçük yaşlarındayken ölmüşlerdi. Diğer zevcelerinden de evlâdı olmamıştı.
Ebû Rafiın zevcesi Selmâ, yeni doğan İbrahime sütannelik yapmıştı. Buhârî, Ümmü Seyf’in İbrahimi emzirdiğini bildirmektedir. Rasûl-i Ekrem, sütanneye uğrar, İbrahimi görür, okşar ve öperdi.
İbrahim, Ümmü Seyf’in evinde öldü. Hazreti Peygamber, çocuğunun hastalığını duyunca, Avfoğlu Abdurrahmân ile onun yanına gitmiş, İbrahim’in ölüm pençesinde kıvrandığını görünce, dayanamamış ağlamıştı. Abdurrahmân:
“Yâ Resûlallah! Ne yapıyorsunuz?.,” deyince, Rasûl-i Ekrem:
“Şefkat duygularım galeyana geldi.” buyurmuştu.
Rasûl-i Ekrem, oğlunun cenaze namazını kılmış, Abbâs oğlu Fadl, Zeyd oğlu Üsâme, Maz’un oğlu Osman, İbrahimi mezarına indirmişti. Beki’ mezarlığına gömüldü.
İbrahim öldüğü zaman güneş tutulmuştu. Halk, güneş de mateme katıldı, deyince Rasûl-i Ekrem:
“Güneş ile ay, Allah’ın âyetlerindendir. Bir fânînin ölümü yüzünden tutulmazlar!”
diye hitapta bulunarak, Müslümanları böyle yanlış anlayışlardan uzaklaştırmışlardı.