MÜ’MİN
Allah’tan gelen her şeyi mutlak anlamda tasdik eden, doğrulayan kimseler için kullanılan Kur’ânî bir terim.
Arapça “doğruladı, tasdik etti” anlamındaki “â.me.ne” fiilinin ism-i failidir.
Kur’an-ı Kerim’de, tekil, çoğul ve müennes siğalarında olmak üzere, iki yüz yirmi dokuz kere geçmektedir.
Mü’min, Allah Teâlâ’nın tek oldu günü, ibadette hiç bir ortağı olamayacağını, O’nun dışında ibadete layık olan ve O’na denk olabilecek hiç bir ilâhın bulunmadığını, ibadetin yalnızca O’na hasredileceğini kalben ikrar ve zâhiren açığa vuran kimsedir. İman kalpte; Allah sevgisi, O’na boyun eğme, korkma, ümid etme; varlığı karşısında ürperme, tevbe etme, tevekkül, sığınma, güvenme ve buna benzer şekillerde tecelli eder. Dışa yansıyan yönü ise; Allah’ın şerîatiyle hükmetmek, O’na ve Rasûlüne tam anlamıyla itaat etmek, bunun yanında namazı kılıp, oruç tutmak, zekât vermek ve güç yetirebilenler için haccetmek ve farz kılınan diğer şeyleri yerine getirmektir.
Buna, Allah Teâlâ’nın yasaklayıp haram kıldığı şeyler de girmektedir. Allah Teâlâ’nın haram kıldıklarından kaçınmak da mü’minin temel vasıtlarındandır. Bu haramların başında, Allah Teâlâ’ya şirk koşmak, rubibiyyetinde, uluhiyyetinde veya isim ve sıfatlarında O’na ortaklar izafe etmek gelir. Mü’min, şirkten, şirk ve küfür ehlinden şiddetle sakınır. İçki, zina, yalan, hile, emanete hıyanet, komşusuna eziyet vb. haramlara kesinlikle yanaşmaz.
Allah Teâlâ’nın emrettiklerinin hepsine uyan ve haram kıldıklarından sakınan kimse, azap görmeden Cennette girmeye hak kazanır ve mutlak anlamdaki mü’min ismiyle isimlendirilir.
Bu emir ve yasaklara uyma hususunda eksiklik gösterenler, mutlak anlamdaki mü’min ismiyle anılma hakkını kaybederler. Allah Teâlâ, Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurmaktadır: “Mü’minler ancak o kimselerdir ki; Allah zikredildiği zaman kalpleri ürperir. Allah’ın âyetleri onlara okunduğu zaman imanlarını kat kat artırır ve sadece Rablerine güvenirler. Onlar namazlarını dosdoğru kılarlar ve kendilerine verdiğimiz rızıklardan Allah yolunda harcarlar. İşte gerçek mü’minler onlardır. Onlar için Rableri nezdinde dereceler, mağfiret ve güzel rızık vardır” (el-Enfâl, 8/2-4). “Allah’a imanında şüpheye düşmeyen, Allah yolunda mallarıyla, canlarıyla cihad eden kimseler ancak, hakkıyla iman edenlerdir. Samimi olanlar da işte bunlardır” (el-Hucurat, 49/15).
Rasûlüllah (s.a.s)’de bunu, şu şekilde dile getirmiştir: “Zina eden kişi zina ettiği zaman, mü’min olarak zina etmez. İçki içen kişi de, içki içtiği zaman mü’min olarak içmez. Hırsız da çaldığı vakit mü’min olarak çalmaz. Başkasına âit bir malı insanların gözleri önünde zorla alan kişi de bunu alenen gasbettiği zaman mü’min olarak bu suçu işlemez” (Buhârî, Mezâlim, 30; İbn Mâce, Fiten, 3); “Hiç biriniz kendiniz için arzuladığınızı, mü’min kardeşi için de arzulamadıkça iman etmiş olmaz” (Buhârî, İman, 81 ; Müslim, İman, 71). Bunlar gibi diğer bir takım âyet ve hadislerde de, bazı emirleri terk eden veya bazı haramları işleyenlerin, mutlak anlamdaki iman sıfatından tecrid edildikleri görülmektedir.
Ancak, mü’min ismiyle isimlendirilmeyi hak etmeyen kimse, kâfir olarak isimlendirilebilir mi? Şerîatın bazı hükümlerine muhalefette bulunmak, bazı emirleri terk etmek ve Allah’a şirk koşmak, ölülerden fayda beklemek, yardım dileyip onlara sığınmak, Allah’ın indirdiklerinin dışında başka bir şeyle hükmederek, O’na ortak koşmak, Allah’ın, kullarından birine hulûl ettiğini söylemek, Vahdeti vücûd iddiasında bulunmak, müşrikleri dostlar edinmek, onları mü’minlere karşı desteklemek ve “Allah zatıyla her yerdedir” demek gibi birtakım haramları işlemek, insanın küfrüne sebep olur.
Şirkin dışında, helâl olduğunu iddia etmeden, yani haramiyetine inandığı halde; içki, zina, hırsızlık, vb. bir takım ma’siyetleri işleyenler kâfir olmazlar. Bu tip kimseler, mutlak anlamdaki mü’min ismiyle anılma hakkını kaybederler. Onlar, imanlarıyla beraber İslâm dairesinin içinde bulunurlar.
İman sıfatı tek başına ele alındığı zaman konu, bu şekilde incelenebilir. Ancak, iman olayına İslâm’la birlikte yaklaşıldığı zaman iman; kalbin tasdik edip, amel etmesidir. İslâm ise, bu imanın dil ile ikrar edilip, erkânıyla amel edilmesidir.
Bu konu Cibrîl Hadisi’yle, eksiksiz olarak ortaya konulmaktadır. Cebrail (a.s), Rasulullah (s.a.s)’e gelip onu, “Bana İslâm’dan haber ver” dediği zaman o; “İslâm, Allah’tan başka ilâh olmadığına, Muhammed’in de Allah’ın Rasûlü olduğuna şehadet etmen, namazı dosdoğru kılman, zekâtı vermen, Ramazan orucunu tutman ve güç yetirebilirsen Beyt’i haccetmendir” buyurmuş ve imandan sorulduğunda ise; “Allah’a, meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, âhiret gününe ve kadere; hayrına ve şerrine inanmandır” (Müslim, İmân, 1) demişti.
Rasûlüllah (s.a.s)’in, “Allah’tan başka ilâh olmadığına şehadet etmen ” sözü, ubudiyyet ve ulûhiyyetin tek olan Allah Teâlâ’ya ait olduğunu kabul ve bu kabulün zorunlu kıldığı ibadetleri ifa etmeyi ifade etmekte idi. Bazılarının zannettiği gibi, mücerred ikrar isteniyor değildir. Bunun gibi, “Allah’a iman etmen” sözünün anlamı da, Allah’ın hak olduğunu -farz kılınan amel ve davranışları üzerine bina etmeden- tasdik edip, ikrar etmek değildir.
Allah ve Rasûlünün hak üzere olduğunu kalben bilmek, hiç bir şey ifade etmez. Allah Teâlâ, Yahudilerin Peygamber (s.a.s)’e karşı takındıkları tavrın yanlışlığını ortaya koyarken şöyle buyurmaktadır: “Kendilerine kitap verdiğimiz kimseler, Peygamberi, kendi çocuklarını tanıdıkları gibi tanırlar, yine de onlardan bir cemaat, bile bile gerçeği gizlerler” (el-Bakara, 2/146); “Vicdanları doğruluğuna kanaat getirdiği halde, sırf zulümleri ve büyüklenmeleri yüzünden, o mucizeleri inkâr ettiler” (en-Neml, 27/14). Bu âyetler onların, Allah Rasûlünü bâtınen yalanlamadıklarını açıklamaktadır.
Kalpleri tasdik ettiği halde, yeryüzünde büyüklük taslamaları onları bu tasdiğe boyun eğmekten kendilerini alıkoymuştu. Bu da imanın; ibadeti tek olan Allah Teâlâ’ya hasretmek; şirki ve hiç bir gücü olmayan batıl ilahları reddetmek olduğu gerçeğini ortaya koymaktadır.
Mü’min, emirlere uyup kötülüklerden sakınır. İşlediği bu amelleri, âhirette bir cezalandırma ve mükâfaatlandırma olduğunun bilincinde olarak işlemesi gerekir. Dünyada ise, imanın zahire varan tarafıyla muamele görür. Çünkü hiç kimse, onun, iç dünyasında imanına halel getirecek olan şirk hali üzere olup olmadığını bilemez. Bu, namaz, oruç, zekât vb. imanın alâmetleri olan amellerde de böyledir: Bir câriye Peygamber (s.a.s)’e getirildiğinde, ona; “Allah nerededir?”diye sormuş, cariye de; “göktedir” cevabını vermişti. “Ben kimim?” diye sorduğunda da cariye; “Sen Allah’ın Resûlüsün” cevabını verince, Rasûlüllah, cariyenin sahibine; “Onu azad et. Çünkü o, bir mü’minedir” demişti (Müslim, Mesâcid, 33). Bu olay, dünyada insanın dışa vurduğu imanın durumuna göre muamele göreceğini açıkça ortaya koymaktadır. İnsanın içinde saklayıp, hiç bir dış yansıması olmayan inancı, onun ahirette saadete erişen kullardan olmasını temin etmez.
İmam Şafiî Hz. Ömer (r.a)’ın rivayet ettiği; “Ameller niyetlere göredir” (Buhârî, İman, 41) hadisini delil getirerek, namazın niyetsiz sahih olmayacağını belirttikten sonra, Sahabe, Tabiin ve onlara yetişenlerin; “İmanın, söz, amel ve niyetten ibaret olduğu ve bu üç şeyden biri olmadığı zaman hiç birinin caiz olmadığı” şeklindeki görüşü zerinde icma ettiklerini eklemektedir.
Selef-i Salihîn, fasık bir kimse için, imandan İslam’a çıktı denileceği, ancak, onda imandan hiç bir şey kalmadı demenin caiz olmadığı görüşünde idiler. Fakat bu, amelin imanın bir parçası olduğunu kabul etmeyenler için farklılık arzetmektedir. Ehl-i Sünnetin fasıkların ahiretteki durumları hakkındaki görüşü, onların Cehennemden ancak şefâatle çıkabilecekleri yolundadır.
Eymen ed-DIMAŞKİ