Ahmet Şuayip, 1876 yılında İstanbul’da dünyaya gelmiş, pozitivizmin Türkiye’de tanınmasında rolü olmuş olan felsefeci, hukuk adamı ve düşünürdür. Servet-i Fünun dergisinde yazdığı incelemelerle, söyleşilerle, batı edebiyatını izleyen çalışmaları ile tanındı.
Ahmet Şuayip, Hukuk Mektebi’ni bitirdikten sonra aynı yerde öğretim görevlisi olarak çalıştı. Özellikle eğitimle ilgili yönetim görevlerini üstlendiği yıllarda bile bu işini bırakmadı. 1896’da katıldığı Servetifünun topluluğunda eleştiri ve düşünce yazıları, Fransız Edebiyatı’ndan yaptığı çeviri ve derlemelerle dikkati çekti. Esmâr-ı Matbuat (Basın Ürünleri) başlığı altındaki çeviri yazıları kitaplaşmadıysa da özellikle Fransız Edebiyatı’nın önemli kişilerini inceleyen Hayat ve Kitaplar (1901, 1913) adlı eseri inceleme değeriyle dikkat çekti. İstanbul Maarif Müdürlüğü’nden sonra Sayıştay Savcılığı yaptı. Eserini ve emeğini olgunlaştırma fırsatını bulamadan 1910 yılında genç yaşta İstanbul’da öldü. 1912 yılında, Hukuk-ı Umumiye-i Düvel (Devletler Genel Hukuku) adlı eseri ölümünden sonra basıldı.
Ahmet Şuayip Edebi Kişiliği
Ahmet Şuayp’ın en önemli yönü şüphesiz Servetifünun Edebiyatına kazandırdığı bilimsel eleştiri bakış açısı dışında bir de Servetifünun Edebiyatının içinden yaptığı eleştirilerdir. Yazar, içinde yer aldığı Servet-i Fünun akımının getirdiği yenilikleri eleştirel bakışla değerlendirmiş, ele aldığı yapıtların özelliklerini belirlemişti. Servetifünun yazarlarını eski edebiyat yandaşlarına karşı savunurken kendi arkadaşlarının bireyci tutumunu, kötümser dünya görüşünü eleştirmekten de çekinmemiştir.
Ahmey Şuayip eserleri
* Hayat ve Kitaplar (1901);
* Ulum-ı İktisadiye ve içtimaiye Mecmuası (1908-1910; Rıza Tevfik Bölükbaşı ve Mehmet Cavit’le, 3. cilt, 24 sayı);
* Hukuk-ı Umumiye-i Düvel (Devletler Genel Hukuku, 1912);
* Hukuk-ı idare (ders kitabı);
* Esmar-i Matbuat (Basın Meyveleri).