Türkiye Selçuklu Devleti’ndeki Ahilik, Osmanlılarda lonca teşkilatı olarak devam etmiştir. Lonca; belli bir iş esnafının, meslek çıkarlarını korumak için, usta, kalfa ve çırak olarak bir pirin, başkanın yönetiminde oluşturdukları, meslek derneğidir. Esnaf teşkilatı olan bu kurum mesleki eğitime önem vermiştir. Lonca teşkilatı içerisinden olan kişi bu sosyal kurumun kuralları çerçevesinde çırak, kalfa ve usta sıralamasında yetişerek icazet adı verilen ustalık belgesini alarak işyeri açabilirdi. Her meslek grubuna ait lonca bulunmaktaydı. Loncalar ekonomik hayatın temelidir. Üretici, tüketici ve devlet arasında köprü görevi görmüşlerdir.
Ortaçağ’a özgü bir kurum olan loncalar, daha çok aynı meslekte çalışan tüccar, esnaf ve zanaatkârların kendi çıkarlarını korumaya yönelik olarak kurdukları birliklerdir. İlk loncalar genellikle dinsel amaçlarla kuruldu. Loncalar, üyelerini sıkı kurallarla denetlerdi. Kötü mal satan ya da mallarına yüksek fiyat koyanlar bu kurallar gereğince cezalandırılırdı. Bu loncalarda usta olan zanaatkâr, yanında kalfa ve çırak çalıştırarak mesleğin devamlılığını sağlardı.